Ο γάρος του πάρκινγκ

Αντιγράφουμε από την εφημερίδα "Πολίτης"

Την Παρασκευή που επέρασε, έτυχε να είμαστε στην Λεμεσό με την κοπέλλα μου. Αποφασίσαμε να πάμε σε ένα εστιατόριο να φάμε.
Η Λεμεσός έσιει δεκάδες επιλογές. Εμείς επιλέξαμε να πάμε σε ένα αμερικανοειδές εστιατόριο, με βασικό κριτήριο το ότι ήταν μες στο δρόμο μας τζιαι είσιεν τζιαι πάρκινγκ να παρκάρουμε.
Μπαίνω μες στο πάρκινγκ το λοιπόν. Θωρώ ότι ήταν γεμάτο. Εν πειράζει, λαλώ, βάλλω το νάκκο παρακάτω τζιαι περπατούμε ως τζιαμέ, εν τζιαι να πάθουμε τίποτε. Οι κανονικές θέσεις του πάρκινγκ ήταν όντως γεμάτες, οι αναπηρικές θέσεις όμως ήταν ούλλες κενές.
Εννά εμπορούσα κάλλιστα να το βάλω τζιαμέ. Εν δυνατόν να με γράψει η αστυνομία, μες στο πάρκινγκ του εστιατορίου, έτσι ώρα; Εξάλλου, αποκλείεται να έρτουν τέσσερα αναπηρικά οχήματα στον ίδιον τόπο, την ίδια νύχτα τζιαι να χρειαστούν τζιαι τες τέσσερις θέσεις. Εν το έβαλα όμως. Αντίθετα έδωκα ακόμα έναν γυρό τζιαι, για καλή μου τύχη, έναν άλλον αυτοκίνητο εξεπάρκαρε τζιαι έβαλά το στην θέση του.

Κατεβαίνουμε που λέτε να πάμε στο εστιατόριο τζιαι θωρώ να μπαίνει μες στο παρκινγκ έναν αυτοκίνητο - σπίτι. Όι, εν είσιεν σπίτι πάνω στο αυτοκίνητο, απλά εστοίχιζεν τόσα λεφτά, όσα κάποιοι άλλοι χρειάζουνται για να γοράσουν σπίτι.

Ττάκκα, ολόϊσια ο παρέας πάει τζιαι βάλλει το στο πάρκινγκ των αναπήρων. Μόλις τον θωρώ, εσουρουντίστικα.

Λαλώ που μέσα μου "Αν εν τούτος ανάπηρος, εγώ είμαι η Βούλα Πατουλίδου" τζιαι εστάθηκα έξω που το αυτοκίνητό μου περιμένοντας να βεβαιωθώ.

Κατεβαίνει ο άνθρωπος, τζιαι τζείνος με την συνοδό του τζιαι ξεκινά να περπατά προς την είσοδο του εστιατορίου. Εφόρησα το πιο ειρωνικό τζιαι το πιο υποτιμητικό μου βλέμμα τζιαι έμεινα να τον θωρώ, στέλλοντάς του τηλεπαθητικά το μήνυμα "Είσαι γάρος".

Προς έκπληξή μου όμως, μόλις εκόντεψεν ο άνθρωπος, επρόσεξα ότι εκούτσεφκε. Άρα, μάλλον είσιεν κάποιο πρόβλημα τζιαι σωστά επάρκαρε στο πάρκινγκ των αναπήρων.

Ένιωσα πολλά άσιημα. Λαλώ, επαρεξήγησα το πλάσμα, έσιει που τ' αλήθκεια πρόβλημα αλλά εγώ, καχύποπτος όπως πάντα, εκατέληξα σε συμπεράσματα χωρίς να είμαι σίουρος. Έφτασα σε σημείο να θέλω να πάω να του ζητήσω συγγνώμη.

Πιάνω την κοπέλλα μου αγκαλιά λοιπόν τζιαι επροχώρησα προς το εστιατόριο, σκεπτικός τζιαι λλίο μαραζωμένος για το συμβάν.

Το μαράζι μου εν εκράτησε για πολλήν ώρα. Λλία μέτρα παρακάτω, σε σημείο που εθεώρησε ότι πλέον έννεν ορατός, ο παρέας εκράταν αγκαλιά την φιλενάδα του τζιαι επερπάταν όπως τον άππαρο.

Ούτε εκούτσεφκε, ούτε επαραπατούσε, ούτε τίποτε. Αντίθετα, μόνο να τραππηά ίσια πάνω έμεινε, που την χαρά του ότι ήβρε παρκινγκ δίπλα που το εστιατόριο τζιαι εκατάφερε να μας ξεγελάσει να νομίζουμε ότι εν ανάπηρος.

Τζείνην τη στιγμή ένιωσα ένα σιέρι να μου φακκά πας στο ζηνίσιυ τζιαι να με φέρνει πίσω στην πραγματικότητα.

Ο Κυπραίος εν γάρος. Όσον τζιαι αν δεν το παραδέχεται. Όσον τζιαι αν υποκρίνεται ότι έννε 'νει.

Πηγή: http://new.ledras.com