Αν, λοιπόν, απ' όλον αυτόν τον όγκο διαβουλεύσεων, επιτροπών και παραεπιτροπών, συζητήσεων τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, συνεδρίων, κεντρικών επιτροπών και πολιτικών γραφείων, αφιερωμένων στο Κυπριακό, ένα 10% αφιερώνονταν στον τουρισμό, τώρα η τουριστική μας βιομηχανία θα πετούσε... Έστω κι αν όλος αυτός ο συρφετός θα διέπρεπε σε λαϊκισμούς και ανεκδιήγητες κοκορομαχίες, ακόμα και τότε, όλο και κάτι θα άφηνε. Ακόμα και το γεγονός ότι τα τουριστικά χάλια μας θα ήταν καθημερινό τηλεοπτικό αντικείμενο, κάτι θα ήταν κι αυτό και κάπως θα μας ξυπνούσε.
Καλή σας (τουριστική) μέρα, κυρίες μου και κύριοι. Από τα δυτικά παράλια της νήσου χαιρετούμε και μ' ένα σύστημα κουτουρού πορευόμαστε. Φτιάχνουμε δρόμους- χαλάμε δρόμους. Ξαναχαλάμε λιμανάκι -ξαναφτιάχνουμε λιμανάκι, με εξέδρες πάνω απ' τη θάλασσα, μπας και καθίσουν πουθενά αλλού οι τουρίστες και δεν εισπράξει η Αρχή Λιμένων τα υπέρογκα νοίκια της. Αποθέωση! Πάλι καλά, να λέτε, που η πρόταση για μετατροπή του λιμανιού σε μαρίνα θεωρήθηκε υπερβολική και απορρίφθηκε, διαφορετικά το μπάχαλο θα ήταν ασυμμάζευτο. Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά... Κι εκεί στο κάστρο ένα roof garden θα ήταν ό,τι πρέπει, ως επιστέγασμα του αλαλούμ και των επαγγελματικών συμφερόντων που έχουν βγάλει το σχοινί και το παλούκι και αλωνίζουν ασύστολα. Λίγο πιο πάνω, λοιπόν, τίποτα. Κλάμα, οδυρμός και κατεβασμένα ρολά. Ανοίγουν δρόμοι, κλείνουν δρόμοι. Ξεριζώνουν δέντρα αιωνόβια, για να φαίνονται οι ταμπέλες - φυτεύουν παλούκια, λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να οριοθετηθούν οι δρόμοι, οι πεζόδρομοι και τα πεζοδρόμια. Εκατοντάδες παλούκια και μουσαμάδες. Γκαρσόνια και γκαρσόνες ευκαιρίας, από τις ανατολικές ή και τις υπερ-ανατολικές χώρες, με μοναδικό κριτήριο το χαμηλό και συχνά αδήλωτο μεροκάματο. Με μοναδικό μέσο επικοινωνίας δύο κουτσά αγγλικά. Με τιμές Παρισίων, ακόμα και για μια πίτα σουβλάκια, με θέα τα ακάμωτα, σε πλαστική καρέκλα και τραπέζι κιτρινισμένο από τον ήλιο του καλοκαιριού. Με ξενοδοχεία που, αντί να εκσυγχρονιστούν και να ανακαινιστούν, για το μόνο που πασχίζουν είναι να βρουν κόλπα να κρατήσουν τους τουρίστες μαντρωμένους μέρα νύχτα, μπας και τους ξεφύγει κανένα πεντάευρο και πάει στο απέναντι μπαράκι, που εκ των πραγμάτων βάζει λουκέτο, δημιουργώντας δρόμους φαντάσματα, που τους βλέπουν οι τουρίστες και τους πλακώνεται η ψυχή. Με κάποιο σιντριβάνι λίγο πιο πέρα, τουλάχιστον τρία χρόνια τώρα χαλασμένο και άδειο, καθότι, λέει, χάλασε ο μηχανισμός του, τουτέστιν κάποια πόμπα και, άρα, ώσπου να ανταλλαχτεί θέλει χρόνο, αφού και η εταιρεία που φτιάχνει τέτοια εξαρτήματα έχει βάλει σε προτεραιότητα την κατασκευή διαστημοπλοίων ή πιθανόν να βρίσκεται και στον Άρη. Κάπως έτσι, κλείνουν παραλίες - τρώνε παραλίες. Ανοίγουν μπούκικα και περίπτερα -τρώνε και ένα δυο μέτρα πεζοδρόμιο. Μπαλώνουν δρόμους -βάζουν και τρία πλαστικά σαμαράκια στη σειρά, γιατί έτσι κάπνισε του γείτονα και γιατί, ως γνωστόν, η τροχαία έχει συγκεκριμένα στέκια για το χαράτσι, που λίγο -πολύ έχουν γίνει γνωστά, οπότε πέραν εκείνων των σημείων, μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε. Κάπως έτσι, λοιπόν. Κουτουρού και άρπα-κόλα. Με την τοπική αυτοδιοίκηση να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ πελατειακών σχέσεων και της νιρβάνας της δημοτικής μηχανής. Με άλλους φορείς και οργανισμούς, όπως, ας πούμε, το Τμήμα Αρχαιοτήτων, να βρίσκονται στον κόσμο τους και να μην φτιάχνουν, ας πούμε, μια βρύση και μια τουαλέτα για τις εκατοντάδες επισκέπτες του χαλκολιθικού οικισμού της Λέμπας. Με ένα αρχαιολογικό μουσείο της πλάκας, που με το ζόρι το επισκέπτονται καμιά εικοσαριά ξέμπαρκοι την ημέρα, έτσι που είναι. Με την εμπνευσμένη όντως πρόταση του δήμου για ανέγερση νέου αρχαιολογικού μουσείου να έχει παραπεμφθεί στις καλένδες και στο "Ζήσε Μάη μου...". Με τη δημιουργία μαρίνας να έχει κολλήσει σε βαθμό σκανδάλου, στα συμβούλια και στα εφετεία τους. Με τον δημόσιο κήπο της πόλης ξεχαρβαλωμένο και υπό το κράτος απειλών ότι θα ενοικιαστεί από την μητρόπολη σε ιδιώτη και θα τον κάνει λούνα-παρκ, αφού δεν δέχεται ο δήμος να χτιστεί ναός. Με τους τοπικούς άρχοντες, λαϊκούς εκπροσώπους στη Βουλή, κοινοτάρχες κ.τ.λ., να έχουν πιάσει σχοινί κορδόνι και να πιπιλούν νυχθημερόν το θέμα του δρόμου Πάφου -Πόλης Χρυσοχούς, λες και αν πάει όλο το χρήμα στο δρόμο και μείνουν όλα τα υπόλοιπα ως έχουν, θα έχουμε κάνει κάτι περισσότερο από μια τρύπα στο νερό.
Κάπως έτσι, λοιπόν. Κουτουρού και ασυνάρτητα. Αφού και η τουριστική μας βιομηχανία, όπως παντού, έτσι κι εδώ, δεν είναι κάτι το μονοσήμαντο, αλλά συνάρτηση όλων των πιο πάνω και ακόμα δεκάδων παραγόντων, που έχουν να κάνουν με την ανταγωνιστικότητα, τον επαγγελματισμό, την προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα και όχι αυτά της δεκαετίας του 80 και ασφαλώς το τελικό προσφερόμενο προϊόν. Που σημαίνει, φίλε μου, παρ' τ' αβγό και κούρεφ' το. Κι ύστερα, πιάσε και τον ήλιο (απ' αυτόν που έχουν μπόλικο και όλοι οι υπόλοιποι γειτονικοί λαοί) και βάλ' του ρίγανη, μιας και δεν έχουμε κάτι καλύτερο προς παραγωγή.
Και, βεβαίως, οι πιο πάνω αναφορές στην Πάφο, δεν έχουν καμία σημαντική ιδιαιτερότητα. Και οι υπόλοιπες επαρχίες στα ίδια κουτουρού χάνονται.
Tου Xρήστου Xαλικιόπουλου
