SOS! O ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ

Τον θυμόμαστε, εμείς οι μεγαλύτεροι, στην ακμή του, όταν τα περήφανα δέντρα, καταπράσινα και θαλερά, έδιναν καταφύγιο σε χιλιάδες πουλιά και δεκάδες κουρασμένους πολίτες κάτω απο τη σκιά τους, ιδιαίτερα τέτοιες, καφτές μέρες του καλοκαιριού. Θυμομαστε τη βόρεια πλευρά του με τους ανθόκηπους καταστόλιστους, που γιορταζαν κάθε εποχή του χρόνου. Θυμομαστε τα συντριβάνια και τις λιμνούλες γεμάτες νουφαρα, ψαράκια και άλλα υδρόβια ζωάκια. Θυμομαστε πως ο Δημόσιος Κήπος ήταν το καμάρι μας.

Και τώρα; Τώρα αξίζει να περπατήσει καποιος σε ώρες πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές, για να νιώσει την καταστροφή που έχει γίνει σ’ αυτό το καμάρι της Λεμεσού όλες αυτές τις δεκαετίες. Τα δέντρα γερασμένα και μισοπεθαμένα, με τα λιγοστά τους κλαδιά να κρέμονται πάνω απο την καφτή άσφαλτο που στρώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του για να εξυπηρετήσει τα λογιής λογιών πανηγύρια και φεστιβάλ. Ο ανθόκηπος ανύπαρκτος, οι λιμνούλες κατάξερες, γεμάτες σκουπίδια. Το γρασίδι που φυτεύτηκε παντού δεν μπορεί δυστυχώς να καλύψει τα κενά. Αντίθετα, το νερό που σπαταλάται, έστω κι αν είναι της ανακύκλωσης, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να ποτίσει νέα δέντρα που θάπρεπε εδώ και τώρα να φυτευτούν για νάχουμε τουλάχιστον σε είκοσι, τριάντα χρόνια μια ανανέωση του κήπου μας.

Το κείμενο αυτό δέν είναι μομφή εναντίον κανενός. Είναι απλώς έκφραση θλίψης ενός ανθρώπου που τυχαία περνά κάθε μέρα απο τον κήπο και δεν αντέχει να παρακολουθεί την φθορά του. Σήμερα ήταν ο κήπος γεματος σχολιαρόπαιδα. Δεν είχαν που να πάνε να καλυφθούν, στριμώχνονταν στις λιγοστές σκιές ενώ δίπλα εργάτες του δήμου κλάδευαν (αποκεφάλιζαν) και τους τελευταίους ευκαλύπτους στην παιδική χαρά. Ιούνιο μήνα, μέσα στην κάψα του καλοκαιριού. Απ’ ότι ξέρει και ο τελευταίος αδαής, τα κλαδέματα γίνονται τέλος Φθινόπωρου, αρχές χειμώνα.

Αυτά τα παιδιά μου θύμισαν το μάθημα παιδικού κήπου που είχαμε τότε στα σχολεία. Οι καλοί μας δάσκαλοι μας έβγαζαν στον κήπο του σχολείου και μας έβαζαν να φυτεύουμε, να σκαλίζουμε, να κλαδεύουμε, να ξεχορτίζουμε και να ποτίζουμε. Ετσι μάθαμε να αγαπάμε τα δέντρα. Τωρα τα περισσότερα σχολεία μας είναι οικολογικά. Τι κάνουμε για ν’ αγαπήσουν τα δέντρα, να αγαπήσουν τον δημόσιο κήπο τους; Να μην πετάνε σκουπίδια όπου βρούν, να προσέχουν παίζοντας να μη τραυματίζουν τα φυτά.

Ελπίζω πως ο Δήμος Λεμεσού, που βρίσκεται σε καλά χέρια θα σκύψει το κεφάλι πάνω απο τον Δημόσιο Κήπο μας και θα τον αναπλάσει, όπως τόσο πετυχημένα ανάπλασε την πρόσοψη της πόλης.

Ελλη Παιονίδου