Του Κυρίακου Τσιμίλλη Tελικά δικαιώνονται εκείνοι οι (πολύ) λίγοι που, περισσότερο από είκοσι χρόνια πριν, επιχειρηματολογούσαν για την ανάγκη σωστής διαχείρισης των απορριμμάτων, των οικιακών και άλλων. Τότε οι πολλοί τους κοροϊδευαν πως "εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί ασχολούνται με τα ποσκούπιδα"! Προφανώς δεν είχαν ακόμα καταλάβει πως ο κόσμος κινδύνευε να πνιγεί στα σκουπίδια.
Ήταν σημαντικές και πολυεπίπεδες οι παρεμβάσεις επιστημονικών (και ειδικότερα της Ένωσης Χημικών) και περιβαλλοντικών οργανώσεων ήδη από τότε. Είναι αδιάψευστοι μάρτυρες τα άρθρα και οι αναφορές σε εφημερίδες της εποχής για τις ενημερωτικές εκδηλώσεις, τις επιστημονικές ανακοινώσεις σε επιστημονικά συνέδρια, φωτογραφικές εκθέσεις, εξορμήσεις σε παραλίες, βουνά και λαγκάδια για συλλογή και διαχωρισμό των απορριμμάτων, ομιλίες σε σχολεία όλων των βαθμίδων. Τη θυμάμε εκείνη την ερώτηση από το πρωταιάκι του Ε΄Δημοτικού Αγλαντζιάς: "Δηλαδή τωρά, κύριε, εννά φέρνουμε κάθε μέρα στο σχολείο μας όσον παραπάνω ττενεκκούθκια μπορούμε;". Το σχεδόν αγωνιώδες ερώτημα του μαθητή, που ήταν πλήρως πεισμένος και δεσμευμένος για τη δική του ευθύνη, αναδείκνυε από τη μια ένα αθώο οικο-ανταγωνισμό, ταυτόχρονα όμως και τον κίνδυνο μιας παρανόησης του μηνύματος της ανακύκλωσης: Να υπερκαταναλώνουμε για να αυξήσουμε τα ποσοστά της ανακύκλωσης ή, πιο απλά, μια και ανακυκλώνουμε δεν πειράζει που υπερκαταναλώνουμε. Μια τέτοια αντίληψη είναι λανθασμένη και στις δυο παραλλαγές της κι επικίνδυνη όταν δεν προλάβεις τη διορθώσεις ξεκινώντας από τα μωρά. Το πρώτο ζητούμενο είναι η μείωση της (υπερ)κατανάλωσης από την πλευρά των πολιτών. Άλλο ζητούμενο είναι η βελτίωση του σχεδιασμού ώστε να χρησιμοποιούνται υλικά φιλικότερα στο περιβάλλον και στην ελάχιστη δυνατή, από τεχνική άποψη, ποσότητά τους. Απ΄ εκεί και πέρα, τα σκουπίδια πρέπει να διαχωρίζονται στην πηγή τους τόσο στη βάση της πιθανότητας επαναχρησιμοποίησης κάποιων π.χ. γυάλινα μπουκάλια και άλλα δοχεία όσο και κατά είδος σε σχέση με τη διαφορετική επεξεργασία τους για την ανακύκλωση. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη. Χρειάστηκε να δημιουργηθούν δεκάδες παράνομοι σκουπιδότοποι και να ξεχειλίσουν κι οι νόμιμοι! Ο πιτσιρικάς του Ε΄ Δημοτικού Αγλαντζιάς έχει σίγουρα τελειώσει το στρατιωτικό του, τέλειωσε και το πρώτο πτυχίο και στο μεταξύ θα έχει μαζέψει αμέτρητες απορίες. Μπορεί και να ΄χασε και το ενδιαφέρον του από τότε μέσα στον ασφυκτικό περίγυρο που άλλα επιτάσσει. Κάποιες φορές μπορεί να πήγε με το γονιό του σε σημείο εναπόθεσης υλικών προς ανακύκλωση και να διαπίστωσε (πάλι απορημένος) πως ένα φορτηγό σμίγει ξανά όσο ο κόσμος είχε επιμελώς διαχωρίσει. Άλλοτε, πάλι, είδε τους κάδους υπερπλήρεις και με σαφή την αδιαφορία πολλών προηγούμενων που θεώρησαν αυτή την (ανεπαρκή) υποδομή σαν τόπο για απαλλαγή, όπως-όπως, από ό,τι τους περίσσευε στο σπίτι. Ας είναι, είπαμε πως αργά θα είναι τα βήματα. Δεν είναι το πρώτο θέμα στο οποίο δικαιώνονται οι λίγοι, οι ρομαντικοί, οι ονειροπόλοι! Μας περιμένουν κι άλλα πολλά. Και πρέπει να συνεχίσουμε να το παλεύουμε! Είναι ο Ακάμας (έχει κι αυτό το θέμα .ενηλικιωθεί), είναι ο εναλλακτικός τουρισμός (κάτι άρχισε να διαφαίνεται στον ορίζοντα κι ο αγροτουρισμός πέρασε στο επίσημο λεξιλόγιο), είναι το κυκλοφοριακό (μπείτε κι εσείς τώρα στα λεωφορεία!), είναι η Πλατεία Ελευθερίας (όπου τίποτε δεν χάθηκε), είναι το ζωντάνεμα της παλιάς πόλης (όπου πολλά έχουν κιόλας χαθεί). Και μια κι αρχίζει πιο οργανωμένα τώρα η ανακύκλωση, μη ξεχάσετε να διαβάσετε τις οδηγίες που θα κυκλοφορήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου